Death Metal am Mittwoch, waarom ook niet? Het breekt fijn de week. Onder de noemer Tales of Triple Death hebben drie giganten hun krachten gebundeld. Dus we gaan over de grens richting het Duitse Essen. Vanaf hier een klein uurtje rijden dus prima te doen op een doordeweekse dag. Hoewel er al een eeuwigheid overal aan de weg wordt gewerkt arriveren we mooi op tijd en kunnen we parkeren vlak bij Turock. Er staat al een klein groepje fans voor de deur te wachten en leden van bands die we gaan zien druppelen langs ons heen. Zo ook de altijd goedgemutste Master frontman Paul Speckmann. Maar een deel van het Turock personeel dendert nogal lomp naar buiten om hekken voor de rokers onder ons te plaatsen. Dan maar even rustig wachten totdat de deuren zich officieel openen.
Om precies 18:00 mogen we dan toch we de legendarische club betreden. Links de hoek om en de enorme Snaggletooth lacht ons weer vriendelijke toe. Zoals vaker gaat eerst de aandacht naar de merchandise. Waar Paul Speckmann nog de laatste Master items aan het uitstallen is. Met zijn buidel tasje is hij er weer helemaal klaar voor. Even een leuk gesprek, zo wijs ik hem erop dat we elkaar voor Rock of Ages hebben gesproken. Later toon ik hem ook de foto van onze eregalerij. Een blik van herkenning en hij dankt je vriendelijk voor de support en signeert met alle plezier de gekochte items. Nog even ook wat bij de Benediction winkel kopen en de tas is weer vol. Die kan dan prima in de bewaakte garderobe hangen. Dat gaat hier nog steeds old school met een persoon die het aanneemt voor een klein bedrag en je een kaartje geeft.
Inmiddels wordt het voller en voller, zoals Jungle Rot bassist James Genenz mij al vertelde, we got a sold out gig! Meer dan terecht met zo’n sterke package. Zoals we hier gewend zijn start men keurig op tijd. Enkele minuten voor 19:00 komen de drie heren van Master het podium op. Het trio moet even finetunen ze zijn er klaar voor. De eerste twee langspelers Master en On the Seventh Day God Created…Master kunnen beschouwd worden als regelrechte vroegere jaren ’90 Death Metal klassiekers. Logischerwijs komen hier dan ook de meeste nummers van. De sfeer zit er gelijk goed in met ‘’Master’’. Maar ook tracks als ‘’Judgement of Will’’ en ‘’Submerged in Sin’’ smaken nog steeds prima. Met een niet lullen maar spelen politiek weet dit stukje SpeckMetal het publiek te goed op te warmen. Zo ook met meer huidig materiaal als ‘’Vindictive Miscreant’’. Halverwege krijgen we een muzikale jam dat voor afwisseling zorgt. Dit getuigt dat het niet alleen maar constant op standje onbenullig hoeft om heavy te spelen. Het stokoude ‘’Re-Entry and Destruction’’ absorbeert goed waarna ‘’Pay to Die’’ als slotakkoord figureert. Conclusie, Master verzaakt nooit.
Na een korte ombouw pauze wordt de vaart erin gehouden met de Amerikanen van Jungle Rot. Ook al jarenlang een vaste waarde. Met ‘’Doomsday’’ wordt het startschot gegeven. Waarna ‘’Stay Dead’’ en ‘’A Call to Arms’’ als een mitrailleur op je af wordt gevuurd. Wat een sound! Old school Death Metal! Een term die de band graag en veelvuldig gebruikt. Zanger/gitarist Dave Matrise (ook in de ROA eregalerij te zien!) mag wat nors over komen maar zijn schijn bedriegt. Hij maakt het publiek er attent op om de eerste crowdsurfer goed te begeleiden. Deze wat oudere Rocker haalt het podium dan ook. Net wanneer hij iets te lang blijft plakken waagt hij eindelijk de duik. Overigens is de leeftijdsgrens hier gemiddeld. Wellicht moet de jeugd weer vroeg naar school. Men wordt sowieso steeds enthousiaster, de band naam wordt veelvuldig geroepen iets wat bassist James Genenz niet ontgaat. Zo maakt hij enkele opnames ervan voor de social media. Ze mogen dan wel old school doen over komen maar gaan wel met de tijd mee. Al een flinke weg in de setlist krijgen we E.F.K. (Eat, Fuck, Kill). Met een biertje in de band komt het Benediction gitaartandem Darren Brooks en Peter Rew de band ondersteunen. Evenals een bekende van de band uit het publiek. Iets wat niet helemaal duidelijke is bij de staf van de zaal. Maar na was navragen mag de beste man blijven staan. Uit eindelijk wordt met ‘’Paralyzed Prey’’ de vermakelijke set beëindigd.
Inmiddels wordt het steeds meer dringen vooraan bij het podium. Zeker wanneer de hoofdmaaltijd het podium op komt voor een soundcheck. Een van de roadies heeft de belangrijke taak om een krat bier op het podium te plaatsen. Om vervolgens de flessen netjes te openen. De doppen vliegen door de zaal en men vangt ze graag alsof het plectrums zijn. Zanger Dave Ingram signeert ondertussen een paar nieuwe Benediction items aangezien hij toch nog niks kan doen. Vervolgens twee seconden de microfoon testen en klaar. De rest van de band verlaat ook het podium om zich op te maken voor een harde Death Metal les. Een kleine 10 minuten later doven de lichten dan toch echt.
Onder luid gejuich knalt men ‘’Scriptures in Scarlet’’ en het nieuwe ‘’A Carrion Harvest’’ de Ruhrpott in. Om vervolgens de ‘’hit’’ ‘’Stromcrow’’ al vroeg in de set te laten galmen. Met ‘’Subconscious Terror’’ wordt de oudere jeugd op zijn wenken bediend. De lichamen vliegen dan ook heen een weer en stil staan is onmogelijk. Zodoende verlaat ik toch de frontlinie om het van de zijkant wat rustiger te bekijken. Net als verleden jaar op Stonehenge speelt plezier een grote rol. Gitarist Darren Brooks kan zijn glimlach niet onderdrukken en ook huidige bassist Nik Sampson heeft zijn positie in de band verstevigd. Halverwege de set kondigt Dave Ingram aan dat de band de dagen van oud zanger Dave Hunt ook zeker niet is vergeten. Vervolgens worden ‘’Suffer feeds me’’ en ‘’They must die Screaming’’ zeer enthousiast ontvangen. Waarna ‘’Crawling over Corpses’’ een nieuwe live klassieker lijkt te zijn.
De band is duidelijk oprecht onder de indruk en spreekt over een ouderwetste old school avond. En dat voor een woensdag! Na ruim een uur komt al het goede helaas tot een einde. Het podium af lopen om vervolgens terug te keren voor de toegift, daar doet men niet aan. Flauwekul! Het ondergewaardeerde ‘’The Dreams you dread’’ krijgen we gewoon meteen. Hiermee wordt dit puike optreden dat zeker in de eindejaar lijst gaat komen beëindigd. Aan deze no nonsens band kunnen nog velen een voorbeeld nemen. Na afloop wandelt men dan ook vriendelijke in de zaal om de fans te woord te staan.
Tekst & foto’s: Kevin Scholten.