Op deze regenachtige vrijdagavond rijden we naar Ommen, het buitengebied wel te verstaan. Een avond vol rongkende gitaren in Cafe Calluna. Een gezellige motorstop/bar waar het goed toeven is. Bij aankomst blijkt de zon toch terrein te hebben veroverd. Buiten knappert het haardvuur op volle toeren en binnen wanen we ons in een Amerikaans achtige saloon waar je ogen te kort komt.
Het startshot is in handen van Mismorium, epische Doom uit het Oosten van het land. Nu stonden er wat vraagtekens bij gezien dit nogal haaks tegenover de andere twee bands staat, terecht? De eerste indruk is helaas matig. Met een sound die aan de jaren ’80 doet denken met bands die in mij opkomen zoals Candlemass en Saint Vitus is er niks mis. Onder aanvoering van zanger Bert Egberts die achter een lessenaar in een monnikspij zijn teksten bestudeerd zijn de bedoelingen goed. Maar zijn monotone stem en podiumpresentatie is saai. Let wel, met dit soort muziek is het niet nodig om over het podium te hollen maar dit was toch minder. Tussen de nummers heb ik Latijns, Engels en de Nederlandse taal gehoord, geen grote respons vanuit het publiek. Ook de muzikale invulling is rommelig en men speelt regelmatig langs elkaar heen. Wanneer de set is geëindigd komt er toch een beleefdheidsapplausje. Sorry heren, de intentie is goed maar er is nog veel werk aan de winkel.
Inmiddels heeft het meeste publiek zich naar binnen gewerkt en is het al behoorlijk druk en warm. De temperatuur zal nog alleen maar verder stijgen met de Overijsselse formatie Roundabouts. Men maakt sinds de oprichting vorig jaar grote sprongen. Ook bij Rock of Ages zijn ze in de ether geweest. Qua live performance is het vanaf de eerste toon flink gas geven. Zangeres Felicity weet hoe ze de aandacht moet vasthouden. Als een echte Rockchick maakt ze van het podium haar terrein. Om af te koelen met aangereikte flesjes bier en een handwaaier met de tekst ik ben heet.
Deze swingende Hard Rock is wat het publiek nodig heeft. Al vroeg in de set krijgen we twee covers, Smalltown Boy (Bronski Beat) krijgt een flinke metamorfose maar met Kickstart my Heart (Mötley Crüe) blijft men dicht bij het origineel. Het eigen materiaal doet het ook prima, zoals de debuut single van eerder dit jaar Outta your Mind, opvallend is dat het publiek dit ook veelvuldig meezingt. De PR van de afgelopen tijd heeft dus goed gewerkt. Muzikaal is het ook dik in orde, er wordt met veel enthousiasme gepeeld met een energieke podiumpresentatie. Een strakke ritmesessie met ruige gitaarriffs en flitsende solo’s. Hoewel podium, de gitaristen Loudy en Robin zijn ook in het publiek te vinden en op de op sta tafel. Oh ja, zangeres Felicity was ook in de moshpit te vinden. Dat zegt uiteindelijk genoeg toch? Later dit jaar zal de eeste EP verschijnen zo kan men met opgeheven kin het nieuwe jaar in.
De hoofdmaaltijd van vanavond heeft een dikke bijdrage geleverd aan de zogeheten NWOBHM-stroming begin jaren ’80. Met een paar inmiddels klassiekers van platen lag er een mooie carrière klaar voor Tygers of Pan Tang. Maar zoals dat vaker gebeurt heeft het destijds niet zo heel lang geduurd. Vroeger moest er nog veel bewezen worden, tegenwoordig is het allemaal een stuk relaxter. Zoals gitarist Robb Weir vertelde in het interview dat wet met Rock of Ages hebben opgenomen en uitgezonden.
Het gezellige Calluna is inmiddels afgeladen vol en de temperatuur heeft tropische formaten aangenomen. Gelukkig staan uw verslaggevers vooraan bij de ventilator, zodoende kunnen we ons onderdompelen in de totaalbeleving. Wanneer Tyger Feet van Mud door de speakers knalt weten we dat de Tygers er aan komen. Even later wordt er flitsend geopend met Eurhanasia van het debuut Wild Cat uit 1980 (!) om vervolgens over te gaan naar Keeping me Alive van Ambush uit 2012. Zo wordt er de gehele set (bijna gelijk aan die van het laatste live album Live Blood) gewisseld van oud en recent materiaal wat uitstekend in elkaar overvloeit. Met twee Italianen in de band is het Britse collectief wat minder van toepassing maar zoals gezegd hoeft er niks meer te bewezen worden. Hier staat een geoliede en ervaren band die je niks meer wijs hoeft te maken.
Gitaar tandem Robb Weir en Francesco Marras hoeven elkaar amper aan te kijken en lijkt vanzelf te gaan. Om de beurt toveren ze een geweldige solo, lick of riff tevoorschijn die zo kenmerkend is voor het genre. Echter weet drummer Craig Ellis de zaak bij elkaar te houden. Hij is een vakkundige merchandise verkoper maar het drumpodium is zijn habitat. Om zo nu en dan niet onverdienstelijke een tweede stem te geven. De ondersteuning komt van nieuwe bassist Huw Holding. Die voor het eerst op het album Bloodlines te horen is van verleden jaar. Daar komen overigens drie nummers van voorbij zoals Back for Good, waarbij zanger Jacopo ‘’Jack’’ Meille het publiek ouderwets laat mee brullen. Echter maakt hij ook al 20 jaar deel uit van de band en heeft nog niets aan kwaliteit ingeboet. Zo vertelt hij de ze graag in Nederland komen en het niet kunnen maken om Slave to Freedom niet te spelen, bij deze dus. Omdat het steeds warmer wordt krijgt hij de beruchte ik ben heet handwaaier toegereikt. Om even later de vertaling van de tekst te horen. Inmiddels klokken we al richting middennacht en met A New Heartbeat het eerste nummer wat men met deze line-up heeft opgenomen en Suzie Smiled komt het tot een einde. Hierna verdwijnt men van het toneel en horen we al direct weer muziek in de zaal. Maar de toegift moet nog komen! Men kijkt wat verdwaasd om zich heen, ook de band die inmiddels is teruggekomen gebaart om de muziek nog even uit te zetten want er komen nog wat tonen vanaf het podium.
Het alom bekende Hellbound walst inmiddels door Calluna. Geen Tygers concert zonder deze Rocker. Hierna wordt de set dan toch echt beëindigd met misschien door sommigen verguisde maar zo aanstekelijke The Cloves cover Love Potion No.9. Het is inmiddels middennacht en zowel band als publiek kunnen terugkijken op een mooie avond. Naderhand nog even een praatje met enkele Tygers leden, zo hebben Robb Weir en Jacope ‘’Jack’’ Meillie ook de befaamde ROA sticker in ontvangst genomen. Vriendelijk en toegankelijk op en naast het podium. Dit maakt dat de houdbaarheid datum van deze heren nog lang die overschreden is. Voldaan met een t-shirt en gesigneerde cd keren we weer huiswaarts.
Tekst: Kevin Scholten
Foto’s: Marvin Wassink
Bedankt voor het mooie verslag Kevin, en Marvin voor de toffe foto’s! Hopelijk zien we jullie snel weer!!!