Op deze druilige zaterdagavond gaan we weer eens de grens over naar het Duitse Oberhausen. Want het uit Texas afkomstige Helstar is op Europese tour. Waar tot ook verbazing van de band zelf geen Nederlandse datums tussen staan. In het oude gedeelte van de stad is Metal club Helvete gevestigd. Een prachtig en sfeervol onderkomen. Beneden in de kelder is de concertzaal gevestigd. Met verder in het pand gezellige zitjes en alles in sfeerverlichting.
Aan het uit Düsseldorf afkomstige Elmsfire de taak om de avond te openen. Wanneer de band het podium opwandelt pakt gitariste Doro (what’s a name… plaats van herkomst…) haar pet en weten we dat het gaat beginnen. Degelijke Heavy Metal is wat we krijgen. Zoals dat vaker gaat in Duitsland is het publiek gelijk enthousiast. De vuisten in de lucht met pils in de andere hand en de Heavy Metal party is begonnen.
Met het nummer Harlock van het voorlaatste album is de toon dan ook gelijkgezet. Zanger Bobby komt in het begin een beetje twijfelachtig over. Maar komt naar een paar nummers steeds meer in zijn rol. Ook laat gitarist Germano degelijke solo’s horen. Dit is zeker een band voor fans van Blind Guardian en Grave Digger. Degelijke Duitse Metal. Van het in mei uitgebrachte album Lynhcraft horen we nummers als Teotwawki en Deathglow die vallen prima in de smaak. Tegen het einde van de set wordt gevraagd of we ‘’bereit’’ zijn voor Helstar, dat zijn we. Hoewel er wel even wat harder geschreeuwd moet worden. Na ongeveer 40 minuten klappen en headbangen moet er bij het laatste nummer ook nog gezongen worden, Stormchild is wat we moeten onthouden. Dat gaat lukken. De heren en dame van Elmsfire zijn een prima opwarmer.
Tijdens de ombouw pauze spreek ik Helstar gitarist Larry Barragán even en overhandig hem het laatste album van Martyr – Dark Believer. Nu was hij er erg enthousiast over en des te gevleid dat hij nu de cd in handen heeft. Maar een te lang gesprek gaan we niet doen. Er is immers werk aan de winkel.
Na een klein half uurtje stapt de US Metal legende het podium op en wordt het startschot gegeven met de titeltrack van het nieuwe album The Devil’s Masquerade. Waarna als laatste zanger James Rivera gehuld in zwart zich vervoegt bij de rest en het publiek begroet. Vervolgens gaat men naadloos over in Evil Reign wat een dijk van een klassieker blijft dat toch. Dit is US Metal in zijn eerlijkste vorm. Echter moet James zich verontschuldigen. Hij is flink verkouden. Hoewel ze een dag vrijaf hebben gehad voelt hij zich nog niet optimaal. Please, Satan let me sleep for 12 hours… Gelukkig knapt hij naarmate de show vordert wat meer op. Misschien klein van gestalte maar groots met zijn stem. Anders weet het publiek wel raad met de tekst zoals tijdens The King of Hell dat uit volle borst wordt meegebruld.
Er wordt overigens uitermate vakkundig gemusiceerd. Hier staan een stel ervaren rotten. Hoewel is gitarist Alan DeLeon Jr. een nieuw gezicht. Op het laatste album liet hij zijn kunsten al horen. Nu op het podium is te zien dat hij een energieke aanwinst is. Onder toeziend en goedkeurend oog tovert hij deftige riffs en pompeuze solo’s tevoorschijn waar Larry uiteraard op aansluit. Dit wordt ondersteund door een zeer dergelijke interim ritmesessie. Zo heeft drummer Alex Erhardt zijn positie wel enigszins verdedigd tegenover Michael Lewis die wegens werkverplichtingen de oversteek niet heeft gemaakt. Op bas is Matej Sušnik present die al vaker met Jamers Rivera heeft opgetreden. Want ook Garrick Smith is niet aanwezig, een trouwerij wordt verteld.
Een van de hoogtepunten van de show is toch wel het prachtige Black Wings of Solitude. Deze krachtige semiballade laat de goed gevulde Helvete smelten. Waarna we mogen hopen dat Nosferatu ons niet zal vinden in deze donkere kelder. Of is het James zelf? Zijn hoektanden lijken te zijn afgeslepen maar je weet maar nooit. Want we krijgen we een grimmige versie van To Sleep Per Chance to Scream voorgeschoteld.
Zo zijn we inmiddels al een dik uur onderweg en van moeheid is nog geen spoor te bekennen want het publiek gaat volledig op in de muziek. Maar wat wil je ook met nummers als het nieuwe Seek out you Sins of stampers uit het verleden als Pandemonium en Black Cathedral, drink and you’ll will see… Er komt een halve liter bier richting het podium en James neemt een slok. Daar knap je inderdaad van op. Tijdloze muziek die een groter publiek verdiend. Dan komt onvermijdelijk het einde in zicht. Zo geeft Larry aan dat nu het moment is gekomen dat ze even het podium af zouden moeten gaan. Maar aangezien de backstage aan de andere kant van het pand is gaat dat een beetje moeilijk. Een voorstel ronde wordt gegeven waarna James aangeeft al 42 jaar samen te zijn met Larry, op een platonische manier dan.
Deze avond, de muziek en het respons raakt hem. Tranen van geluk rollen over de wangen van de inmiddels 65-jarige zanger, have you ever seen a grown man cry? Wat een puur moment is dit! Zo krijgen we het oeroude Run with the Pack en we danken weet ik wie op onze knieën dat we Metalfans zijn. Omdat men zo enthousiast is kan de band wel tot diep in de nacht blijven spelen, Sabbath / Priest songs… vraagt James. Maar dat kan vanavond helaas niet. Wel nog een regel rechte klassieker dat zich Burning Star noemt. Nog eenmaal gaan de vuisten de lucht in en wordt er luid meegezongen en gaan de nekken op en neer. Wat een fantastische Heavy Metal party. Hierna is het dan toch echt gedaan. Onder wederom luid applaus en gejuich verlaten de Texanen het podium. Waarna James besluit te gaan signeren bij de merchstand en een praatje maakt. Zo heeft hij ook de beruchte ROA sticker in ontvangst genomen. Het was een topavond in al zijn facetten.
Tekst & foto’s: Kevin Scholten.