Metal in de Engelenbak, dat smaak altijd goed. Daarom is Rock of Ages aanwezig op deze zomerse en snikhete avond. Zo is het tien minuten lopen vanaf het station. Dat is prima te doen. Wanneer ik arriveer zit men gemoedelijk voor op het terras. Gezellig socializen zoals dat gaat. Maar de muziek speelt toch de hoofdrol. Dan toch maar naar binnen om onze oren te voorzien van decibellen.
Oorspronkelijk zou de avond worden afgetrapt door Spirit Adrift. Maar om persoonlijke redenen hebben deze Texanen de show(s) met 3 Inches of Blood afgezegd. Een vervanger voor deze avond is gevonden in het lokale Cannibalistic Sqvirrel. Geen onbekenden voor de meesten. Een slimme zet. Wanneer de dame en heren het podium betreden is het duidelijk dat de opkomst van vanavond goed is. Niet uitverkocht maar voor een doordeweekse avond midden in het festivalseizoen prima. Er wordt gestart met de titeltrack van de band. Om vervolgens Bokito in te zetten. Zanger/gitarist Wiebe Oudesluis begroet het publiek vriendelijk en is blij om al die zwarte bovenlichamen te zien. Hij vraagt wie er uit de buurt komt en wie niet, dat laatste lijkt de overhand te hebben. Wat voor gezonde verbazing zorgt. De muziek is een mengeling van Punk, Crossover en Thrash. Met thema’s uit het dagelijks leven die bij iedereen wel bekend voorkomen. Al vroeg in de set krijgen we een ware klassieker die wordt aangekondigd door iemand uit het publiek, Wielrenners zijn K*t! De toon is gezet.
Echter hebben er wel wat veranderingen plaats gevonden in de bezetting. Zo heeft bassist Mischa Sluijter i.v.m. gezinsuitbreiding de band verlaten en wordt (tijdelijk) vervangen door Stef van Mourik. Samen met drummer Siep Slutter leggen ze een bikkelharde fundering. Deze avond heeft gitariste Roos Oudesluis heeft haar schoeisel achterwege gelaten. Maar de riffs en solo’s zijn present. Zo krijgen we na Verkoopmannetje een eerbetoon aan de recentelijke overleden Ozzy Osbounre in de vorm van Symptom of the Universe. Wat nog voor extra zweetdruppels bezorgt bij band en publiek. Deze eekhorens mogen elkaar dan wel als maaltijd zien maar weten donders goed hoe ze de sfeer erin moeten houden, want de tijd vliegt. Er verschijnt wederom een karakter in het publiek. Zo komt Ghostface je terroriseren met een kettingzaag. Met deze gouwe ouwe sluit men een prima optreden af.
Het café is hierna echter snel weer leeg. Want de temperatuur begint steeds meer te stijgen. Buiten is het dan een stuk aangenamer. Maar de ombouw pauze duurt niet te lang. Want rond 21:00 zijn de Canadezen van 3 Inches of Blood aan zet. De band is sinds korte tijd na een decennium weer actief. Oorspronkelijk voor èèn show, wat erg succesvol was. Zo volgden er meer en nu is men op tour. Zo speelden ze niet onverdienstelijk op festivals als Into the Grave, Wacken open Air, Hellfest en Bloodstock. Maar ook in een kleinere ambiance zoals vandaag gaat men niet uit de weg. Iets wat ze zelfs erg graag doen. Zo had ik ’s middags al een interview met zanger Cam Pipes en gitarist/zanger Justin Hagberg wat is opgenomen voor onze radioshow. Erg vriendelijke gasten die zichtbaar genoten van de plek waar ze zijn.
Wanneer de heren van 3 Inches of Blood positie nemen op het podium heeft het klimaat in de Engelenbak tropische vormen aangenomen. Met Upon the Boiling Sea I: Fear on the Bridge en Wkykydtron geeft men een degelijk startschot. Nummers die afkomstig zijn van het tweede album ”Advance and Vanquish” uit 2004. Nu heb ik de band ook op Into the Grave gezien. Maar in hun vorig leven ook op Dynamo open Air in 2005. Toen dit album dus recent was. Nog steeds met even veel vuur en passie staat men op het podium. Echter speelt men de meeste nummers van het album ”Fire Upon the Blades”. Heerlijke Metal stampers als Demon’s Blade, Night Marauders en Trail of Champions gedijen goed. Zanger Cam hoeft zich niet te druk te maken om het enthousiaste publiek mee te krijgen. Zijn hoge uithalen en podiumpresentatie spreken voor zich. Ook gitarist Justin laat geregeld zijn stembanden horen en is helemaal in zijn element. Samen met Shane Clark vormen ze een perfect duo zoals dat we dat graag zien.
De èèn wat ingetogener dan de ander. Maar met gierende solo’s en stoere riffs die je een adrenaline boost geven. Zoals ook in het interview werd verteld, een grote menigte op een festival is geweldig. Maar in een kroeg zoals deze staan band en publiek oog in oog met elkaar. Een intense beleving. Je voelt letterlijk de muziek door je lijf en met deze hitte komt het alleen maar harder aan. Ook bassist Nick Cates werkt zich in het zweet en drijft bijna van de bunne. Maar geeft zich niet gewonnen en houdt de zaak op orde met drummer Ash Pearson die het tempo er flink in houdt. Een track als Battles and Brotherhood is dan ook meer dan gepast vanavond. Want inmiddels is iedereen helemaal doorweek en tonen de Canadezen nogmaals hun goedkeuring. Een moshpit is misschien te warm. Dan maar de Polonaise, alles is mogelijk deze avond.
Strijdend zullen we allen het einde bereiken. Met de vuisten in de lucht. De ‘’hit’’ Deadly Sinnners pompt nog wat adrenaline erbij. Maar Goatriders Horde is het slotstuk van vanavond. Dit smaakt echter naar meer. Maar tijd is tijd en moe maar voldaan staat letterlijk iedereen weer buiten uit te puffen van dit bijzondere concert. De band is voorzichtig begonnen naar het schrijven van nieuw materiaal, dus hopelijk komen ze dat volgende jaar in onze buurt presenteren.
Tekst & foto’s: Kevin Scholten.