Op deze zonovergoten laatste zaterdag van juli vindt het jaarlijkse Stonehenge festival plaats. Tegenover het station van Stone… Steenwijk! Het is inmiddels de 30ste editie van dit underground festival. Een formule die nog steeds standhoudt gezien het wederom uitverkocht is. Verwacht geen groot omringend spektakel of gelikte aankleding. Gewoon terug naar de basis zoals het ooit begonnen is. In dit geval twee podiums, een Metal Markt en eet/drink gelegenheden met bankjes om op uit te rusten. Want rust moet er af en toe gepakt worden, gezien de eerste band al om 10:00 uur in de ochtend je slaperige ogen wakker speelt. Het terrein is verder overzichtelijk ingericht, bij binnenkomt is het ‘’Noord’’ Podium’’ al recht voor je. Het tweede ‘’station’’ podium aan de linkerzijde.
Echter arriveren uw verslaggever en kameraad om 12:13 uur op het station. Vandaag is de bedoeling dat we de 20ste verjaardag van TLP extra toelichten. Maar naderhand maken we uiteraard een ronde over het festival om toch ook rest waar we bij zijn een belichting te geven. Het is nog geen 10 minuten lopen van het perron zodoende kunnen bij binnenkomst nog een klein stukje van Vendetta FM meepakken. Maar al snel verplaatsen we ons naar het ‘’Noord’’ podium. Al vroeg in de middag om 12:30 uur geeft The Lucifer Principle het publiek (wat al in behoorlijke aantal is toegestroomd) een degelijke les in Stomping Death Metal. Eerder spraken we al met zanger Erik Mensinga in de Rock of Ages radio-uitzending over de 20ste verjaardag van deze band, nu op het podium is te zien waarom er nog een toekomst klaarligt. Met het oudje/klassieker The Pitch Black Dawn is het startschot gegeven. Het energiegehalte ligt hoog, zeer hoog. De mensen die nog twijfelen worden er gelijk bijgehaald. Want Erik weet hoe hij ook op een vroeg tijdstip de aandacht moet vasthouden. Gewaard met Mr. Bungle sokken raast hij over het podium.
Zijn Stompigge gunts galmen lekker over het terrein en de eerste mosh Pit dient zich al snel aan wanneer Eaten by the Wolfs wordt ingezet. Met Feeding the land of the dead wordt er geciteerd naar old school horrorfilms, U weet wel… Vervolgens laat Erik het publiek als een zombie rond hossen. Maar niet alleen de frontman geeft gas. Achter en naast hem staat een zeer degelijke machine te ronken dat nog geen onderhoudsbuurt nodig heeft. Het fundament dat gelegd wordt door drummer Mikhail Kulagin en bassist Sander Keuls staat als een huis. Dit wordt ingekleurd met stevige hooks, licks en brute riffs door gitarist Thomas de Bruin en oudgediende en interim gitarist Hein Willekens. Echter was hij er met Engel of Death fest in Oss ook van de partij en zal met de show op het befaamde Alcatraz festival in België ook de plek van Giedo de Graaf (tijdelijk) in nemen. Met een brede grijns baant hij zich prima een weg. Zelfs wanneer de techniek hem toch wat parten speelt. Met I Am the Law komt het slotakkoord al snel want de klok tikt al richting 13:00 uur en de planning met zoveel bands is strak. Een welgemeend applaus volgt en men neemt de toegereikte setlists graag in ontvangst. Over strakke planning gesproken, zanger Erik is natuurlijk ook spreekmeester van het Stongehenge festival.
Echter is hij nog aan het uitdampen en kan niet zo snel naar het andere podium om de volgende band aan te kondigen. Zo krijgt Basement Torture Killings vanaf het hier een introductie en wordt men vriendelijk verzocht om even een kijkje te nemen. Op weg naar de bar dan toch ook maar even een blik werpen. Een stevig stukje grind uit de UK. De liefelijke uitziende frontvrouw is ook aardig in de weer met ingewanden. Wellicht een leuke act voor op het buurtfeest. Zoals bekend gaat het om en om de hele dag door. Switchen van het ene naar het andere podium. Inmiddels heeft uit Coffin Feeder dan ook zijn intrede gedaan. Met leden van Aborted, Leng Tch’e en Fleddy Melculy hebben we zowaar een All Star band uit België op het podium staan. Een prima stuk geweld gebracht door ervaren muzikanten.
Het is de dag van de verjaardagen, Stonehenge is 30, TLP is 20 maar ook Inhume verjaard, deze NL cult band heeft ook 30 op de teller staan. Dan is dit toch wel de plek om het ook te vieren. De zon schijnt de heren in het gezicht. Maar weerhoudt zich er niet van om minder gas te geven, degelijkheid troef. Echter moet de inwendige mens ook gevoed worden dus we bekijken het vanaf een afstand. Zo is gelijk op te merken dat de sfeer hier erg gemoedelijk is. De over het algemeen wat oudere jeugd gaat uit zijn dag bij de bands, drinkt bier, zit gezellig te praten of is aan het winkelen op de Metal Markt. Zo hoort het.
Wanneer Haliphron zich aandient gaan ook de handen de lucht in. Een Izegrim 2.0 (als ik het zo mag noemen) of toch meer? Met ook (ex) leden van Bleeding Gods en God Dethroned krijgt het gezelschap veel bijval. Met een immer lachende zangeres Marloes Voskuil en gitarist Jeroen Wechelaar dendert men voort. Met flinke bombast en toch zo nu en dan een scheutje melodie erin om het niet te laten over moduleren. Dat de band het ijzer smeet wanneer het heet is, is duidelijk. Later dit jaar zal het tweede album ‘’Anatomy of Darkness’’ verschijnen.
Een trio uit Oakland Californië dient zich hierna aan. De heren van Necrot brachten eerder dit jaar een dijk van een old school Death Metal album uit. De derde wrop genaamt Lifeless Birth wordt dan ook prima vertegenwoordig vandaag. Met nummers als ‘’Cut the Cord’’ en het midtempo stuwende ‘’Drill the Skull’’ zal toch bijna die brandende zon neervallen op het festivalterrein. Zo heeft zanger/bassist Luca Indrio zijn inner Danny Liker gevonden en laat met zijn bandmaten de muziek spreken. Naderhand nog even een klein praatje met deze man. Zoals zo vaak, ruig op de bühne, rustig ernaast. Wederom krijgen we een stukje huzarensalade uit België. Carnation heeft al aardig wat credit opgebouwd. Met hun laatste album ‘’Cursed Mortality’’ wil de band wellicht toch een wat meer eigen smoel aan het geheel geven. Dat is dan ook goed gelukt zonder afbreuk te doen aan het oudere werk. Zanger Simon Duson gehuld in corpse paint begeleidt ruw en toch met stijl. We zien echter ook een bekend gezicht op het podium. Van Sisters of Suffocation kennende Emmelie Herwegh neemt hier tijdelijk de baspartijen waar. Net als bij Nervosa neemt zij haar tijdelijke plek serieus en zag dat het goed was.
Socializen is zoals gezegd ook een belangrijk aandeel op het festival dus laten we Birdflesh voor wat het is. Want ja die bankjes om op de zitten zijn op zo’n lange dag ook zeer aantrekkelijk.
Echter wordt er flink met vlees gegooid want het Zweedse Defleshed dient zich op. Met gespieste schedels op het podium wat wellicht refereert naar de hoes van hun laatste album ‘’Grind over Matter’’ houdt men de aandacht prima vast.
Zo kunnen we mooi invoegen bij Incantation op het ‘’station’’ podium wat zowaar te klein blijkt gezien de flinke bijval die men terecht krijgt. Een huzarenstukje old school Death Metal die zanger/gitarist John McEntee sinds ’89 op de mensen loslaat. Missers zitten er niet tussen, nummers als Impending Diabolical Conquest en Blasphemous Cremation (heerlijk zulke titels)gaan erin als bedorven koek. Niet te veel gedoe, gas geven! Ook zoals eerder gezegd. Naast het podium gewoon weer rustige en aardige mensen.
Dat geldt ook voor de heren van Benediction, een band met naam, doe maar gewoon dat doe je al gek genoeg. Deze Engelsen zijn een graag geziene gast en om logistieke redenen moeten ze wat vroeger aan de bak. Het podium is bezaaid met bekers bier en zanger Dave Ingram grapt dan ook waarom het zo weinig is en proost met het publiek. De muziek mag hard en lomp zijn, de sfeer luchtig en ontspannen. Onderling houdt men elkaar voor de gek en dat getuigt van kameraadschap. Tijdloze klassiekers als Visions in the Shroud en I Bow to None smaken goed. De setlist komt dan ook gezien het vermaak alweer snel tot een einde met Stormcrow van het laatste album Scriptures.
Hierna mogen de Butcher Babies zich melden. Spreekmester Erik kondigt aan zoals bij elke band. Maar deze vreemde eend in de bijt laat op zich wachten. Technische reden zijn de oorzaak. Nu heeft ook nog zangeres Carla Harvey eerder deze week haar vertrek aangekondigd. Zodoende hebben we slechts één Babie Heidi Shepherd. Zij zal met de rest van de band flink aan de bak moeten. Wat ze op professionele en typische Amerikaanse wijze dan ook gebeurt. Deze Metalcore is niet aan uw verslaggever geweid. Maar dat wil niet zeggen dat het niks is. Er wordt flink van leer getrokken met een circle pit om Heidi heen op de inmiddels kokende parkeer plaats. Liefhebbers gaan uit hun dak tijdens deze korte set.
Aan de andere kant van het terrein heeft Suffocation zijn positie ingenomen. Al vaker waren zij van de partij en ook een graag geziene gasten. Oerlid en gitarist Terrance Hobbs en zijn bandmaten denderen voort. Zanger Ricky Myers zal qua uiterlijk misschien ook niet misstaan in een (zoals we net hadden) een Metalcore band. Maar zijn diepe en lompe grunt bewijzen anders. De blastbeasts komen ook lekker binnen het zonnetje schijnt aan het begin van de avond nog steeds lekker maar heeft gelukkig aan kracht wel wat afgenomen.
Er zijn inmiddels een strotvloed aan Cult bands te zien. Zo ook Terrorizer, in ’87 opgericht door drummer Pete ‘’Commando’’ Sandoval. Hij heeft inmiddels een legendarische status en natuurlijk ook jaren actief geweest bij Morbid Angel net als David Vincent die ook lid is van deze Grindcore act. Relatief nieuw zijn bassist Richie Brown en zanger Brain Werner. Die zich gehuld heeft in groene zonnebrandcrème. Nee, laat ik het niet belachelijk maken. Deze man is uiterst serieus. Terwijl David Vincent rustig zijn partijen speelt snelt Brain heen en weer. Om ook diverse malen zenuwachtig te gebaren naar zijn microfoon wat niet goed werkt volgens hem. Wellicht is het de flow waar hij in zit. Een podiumpresentatie is immers hoog te houden. Centraal staat het klassieke debuut ‘’World Downfall’’ maarlieft 17 nummers lang houden deze heren het publiek bij de strot. Iets wat totaal geen kwelling is.
Serieus blijft het nog even met Belphegor uit Oostenrijk. Black/Death Metal uit de diepste krochten van de Hell. De geur van wierook neemt het Stongehenge terrein in beslag en twee joekels van omgekeerde kruizen staan prominent op het podium. De stuwende en dreigende tonen zijn hard, agressief en sferisch. Wat een narigheid aan intensiteit in de goede zin van het woord. Wellicht zal het in een zaal nog beter tot zijn recht komen.
Een uur geleden als Terrorizer, nu als I Am Morbid op het podium, nou ja bijna. Aangevuld met gitarist Bill Hudson (o.a. Doro). Deze andere Morbid Angel heeft geen introductie nodig toch? Je voelt hoe het publiek op openingstrack Immortal Rites reageert. Een vlaag van nostalgie waait over. Zanger/bassist David Vincent vraagt of iedereen zich ook Morid voelt, Ja hoor! Kom maar op! En Evil D zag dat het goed was. Een verdere aaneenschakeling van klassiekers zoals o.a. Fall from Grace, Blessed are the Sick, Maze of Torment, Where the Slime Lives en God of Emptiness wordt even afgewisseld met een solo spot tussen Richie en Bill. Wellicht om de oudgedienden even op adem te laten komen. Niks mis mee. De uitmuntende set met een goed geluid wordt afgesloten met World of Shit (Promised Land). Tijdens het optreden heeft de avond definitief zijn intrede gedaan.
Zodoende kan Deicide ook zijn set volledig bij nacht spelen. Toch best benieuwd hoe dit zal verlopen met zanger/bassist Glenn Benton die ook vandaag de dag zijn imago hooghoudt en op gezette tijden voor controversie kan zorgen. Met When Satan Rules His World steek men gelijk goed van wal. Toch heeft Mr. Benton stiekem een IPad met teksten voor zich (heeft zulke muziek tekst dan? Zal de mainstream top 40 luisteraar vragen). Hoewel het optreden wat statisch is en er weinig tot geen interactie is gaat het publiek toch nog na een lange dag uit zijn dak. Enkele crowdsurfers dienen zich aan het de frontlinie is zoals het hoort onveilig.
Voor de echte diehards staat hierna Graceless nog klaar. De Leidse Death Metalaars hebben inmiddels hun vierde album ingeblikt en zullen tot middennacht het slotakkoord geven. Maar voor ons is het gedaan. We keren moe maar voldaan richting huis. Wat is Stongehenge toch een geweldig festival!
Tekst & foto’s: Kevin Scholten.